“Kayak ile Oltacılık” benim için ne? | 2.bölüm

Oltacılık kariyerimin en önemli dönüm noktalarından biri de şüphesiz ilk deniz kayağımı alışımdır. Ne’mene bir şey olduğu hususunda kıt içerikli birkaç yazılı kaynaktan ötesine erişemediğim hâlde tekne, bot ve katabot (pontoon boat) üzerinden uzun zaman olta atmış iflah olmaz bir hevesin akıl edişlerinde yer bulabilmişti kendine, hem de ilk görüşte. 2009 yılının geçmek bilmeyen ilk aylarından sonra pek kimsenin bilmediği, bilenin de binmediği bu şeyden üstelik iki tane getirteceğimi söylemiş olmam, yakınımdakilerin bile temkinli cümleler ile kararımın akılcılığını sorgulamasına yetmiş gibiydi ama sağırdım söylenenlere. Nitekim 2008’in son aylarında okyanus ötesine siparişi geçip ilk kayağına kavuşmayı beklediği 4 ay boyunca odasına çekilerek, sahil sınıfı en kalın olta kamışının iki ucuna bağladığı yarım litrelik pet şişelerle her gün 2 saat kürek antrenmanı yapmaya başlamış bir adam için geç dillendirilmiş telkinlerdi tüm bu söylenenler.

Makusluğuna inat kendi tematik talihimi zorluyordum yine. Zaten hangi hevesim birinin kılavuzluğunda, bir bilenin serdümenliğinde filizlenip serpilmişti ki yaşamımda. Önümde bir önder yok diye caymaktansa “öncülerden” olup düşe kalka da olsa kürekle devam etmeye kararlıydım suda ki yoluma. Ne de olsa aklımın ve sezgilerimin kılavuzluğuna güvenebileceğimi pek azının görebildiği kuramsal coğrafyaların silik patikalarında –daha balıkçılıktan oltacılığa evrilirken– öğrenmiştim. Kimsenin doğru düzgün deneyimlemediği deniz kayağıyla çıkacağım her seferde, yapacağım her hatada ve kazanacağım her başarıda yalnız olacak; doğru’yu da yanlış’ı da kendi başıma bulacaktım. Bunu daha ilk günden bilmiş öyle de kabul etmiştim etmesine ya; şansa mı yoksa cesarete mi daha çok ihtiyacım olacak bundan emin değildim işte – başkalarının kano balıkçılığı dediği şu büyük serüvende.

Kayakla tanışmamdan iki sene evveli.
Oltacılık adına o gün için yine bilinmedik yine binilmedik gereçlerle iyimser ve deneysel denemelerimden bir diğeri. 2007’nin başlarında okyanus ötesinden Anadolu’ya getirilen ilk ve tek katabot (pontoon boat). Bu gereçlerin çok daha çapsız ve tatlı su alanlarında kullanıma uygun modelleri (belly boat) bile yıllar sonra (2014) “yeni ürün” denilerek yurda girecekti. Yeni mi? Kime göre?

Ve şimdi;

Ey kararan derinliklerin tenha kayalıklarında pusuya yatmış bilcümle deniz canavarları ve ummanda gizli, envaiçeşit, dişli, pullu ve de kaygan derya kuzuları, kayağıyla gezen bu oltacının teşrifine hazırlanın…

Su yüzeyine hayli yakınlaşmış bir gözün renk ve detay algısı nasıl bu denli değişebilir, panorama nasıl olur da bu denli netleşebilirdi ki? Mavi bile bir başkaydı oturduğum yerden; ufka değmeksizin semadan deryaya inen o büyük mavi bir başkaydı artık. Korkmuyor muyum hiç, diye ıssızlığın orta yerinde bir başınalığımı sorgulamadığımı sanmayın. Can korkusu duymak, candan yana korkmak olağandı kayak üstünde ama sarsıcıydı dönüşümü her bir kürek vuruşunda. Evet, her yeni yolculukta korku, candan biraz daha geçiyor, dönüşüyordu – Can’ımın yaşadığı şu günü kıymetlendiren ve daha önce bu gözle görmediğim uçsuz coğrafyaları, bucaksız kıyıları yitirme korkusuna, su yüzünde; bir kayağın sırtında bulduğum şu serin dinginliği sonunda kaybetme kaygısına…

Oysa bilgisizliğimizle kabarıp yetersizliklerimizle tepesi köpüren azgın dalgalar gibiydi kayak ile oltacılığa dair tüm korkularımız. Devrilmenin, düşmenin ve ıslanmanın endişesini elbet ben de duyumsamış, içselleştirmiş ve yorumlamıştım kendimce. Ve sanki asıl denizdi, denizin ta kendisiydi candan yana beslediğimiz her korkunun müsebbibi. Bu irtifadan daha evvel hiç göremediğimiz altını bilemediğimiz şu deniz! Zihnimizin mistik derinliklerinde barındırdığımız, kadim korkularımızda yaşattığımız arkaik canavarlarla denizin bilinmezliklerinde karşılaşmaktan kaçınan bir canın korkularıydı sanki hislerimizin aslı. Belki bu yüzdendi kayak üstünde yol almaya, balık tutmaya karşı duyduğumuz her kaygı. Çünkü altımız denizdi, her yanımız bilinmez bir büyük deniz. Bizi onun koynuna sokan, göz seviyemizi yüzeyine yaklaştırıp aramızdaki sınırı belli belirsiz kılan uzun ince bir kayağa; onun sırtında oturacak olan bir başınalığımıza duyduğumuz güvensizlik zannımca hep bu ilkel korkulardandı. Şimdi biliyorum ki tematik görgümüzle alçalıp sönen, yeterliliklerimizle kolayca aşabileceğimiz mutedil dalgalar ardındaki capcanlı ve yaşayan bir denizedir tüm seferim, coşkun kürek vuruşları ile ermek istediğimiz sevilesi bir denize, sayılası bir maviyedir her gidişim…

Bahadır Çapar
Mart 2014, Adana
2. bölümün sonu | yazının ilk bölümünü oku