Mitchell 310 pro ile Güz kefalleri

Birkaç günlük ayrılığın ardından 310 pro ile tekrar birlikteydim. Cumartesi gününün öğle sonrasında 2 saatlik bir fırsat yaratıp ağzıbüyük (tatlısu kefali) yakalayabilmek hevesi ile tenha olmasını umduğum yakın merama ulaşmıştım. Nispeten durgun havaya karşın güz ortasının hoş ılıklığında aheste salınan kıyı ormanına karşı durarak ilk çayımı yudumlamaya başlamıştım. Bir çift mavi yalıçapkınının –tam da önümdeki açıklıkta– birbirlerini ısrarla kovalayarak oynaşmalarıyla neşelenmiş şekilde çantamdan çıkardığım 30 milimlik vobleri usulca kılavuza iliştirdim. Elimde tuttuğum 180 cm.lik kısa gönderli kamışla Mitchell 310 pro‘nun kombinasyonu uzun seferlerde kolay ve keyifle kullanabilecek bir profil oluşturduğu için memnundum da. Daha ilk atışımda rahatlıkla 25 metrelik bir mesafeye ulaşan 4 gramlık voblerin erimi fazlası ile tatminkârdı. ‎Ø 0,20 mm.lik multiflaman olta ipi yüklediğim küçük makaranın dar tamburu frenleyici bir sürtünme yaratmaksızın sorunsuz şekilde ip sağıyor, henüz tam olarak ıslanıp yumuşamamış ipe rağmen menzil konusunda herhangi bir zafiyet göstermiyordu. Kaldı ki makinenin yanında verilen ikinci aluminyum makaraya kalitesine güvendiğim Ø 0,18 mm.lik naylon monofilamanlardan ‎100 metre yükleyerek getirdiğim hâlde belli ki bugün kullanmaya ihtiyaç duymayacaktım. İlk birkaç atış makinenin sürüşü hakkında yeterli fikri edinmemi sağlamıştı.

Balığın ilk anda sergilediği birkaç kuvvetli geri manevrayı hızlı bir ambreyaj reaksiyonu ile savuşturmamı sağlayan makinem sarım ve sağım anlarında oldukça rahat çalışan ve birkaç kere müdahale ettiğim makara üstündeki balansörle kolay ayar tutan bir ambreyaj (kalama) düzeneğine sahip. Sahada yetkinliği itibarı ile 10 üzerinden 8 yıldız verdiğim Mitchell 310 pro‘nun doğu Avrupa, ortadoğu coğrafyası ve Afrika pazarına (EMEA) dönük ürettiği bu versiyon, takip eden birkaç saatlik etkinlik içerisinde 5 balığa galebe çalmamı sağlayarak küçük oğlumun (Batu) ilk deneyimlerinde ki mühim vazifeyi hakkı ile görebileceğine beni ikna etmişti. Bu kadarı yeter dediğim son sarımda makineyi dinlemeyi ihmal etmedim elbet. 20 kalibrenin altındaki böyle bir makine için fena sayılmayacak bir dizi yüklenmenin ardından mekik kolundaki kılavuzlayıcı makaracığın yağlanması gereğini hissettiren zayıf bir vınlama dışında çalışan mekaniğin titreşimi değişmemiş, sürüş kalitesi henüz bozulmamıştı. Artık şöyle böyle derken zaten kalibresine uygun 5 balıkla sınanan bu makinenin bir sonraki durağı söküm tezgâhım olur, diyerek baştan sona son bir kez daha süzdüm onu. Buraya kadar kesinlikle “iyi” diyebileceğim M310 pro’yu kutusuna koyarak satışa sunmak adına Mitchell’in bu makineye layık gördüğü işçilik, malzeme ve mekanik kalitesine dönük değerlendirmelerim bakalım nasıl olacaktı?

İkisini geriye saldığım güz kefallerinin irice olan üç tanesini alıkoyarak son bir bardak çay eşliğinde günü tamamladım. Coldplay’in “Midnight“ı eşliğinde sararan yeşiller arasından aheste bir tavırla çıktığım bir avuçluk Çukurova pastorali, anayola kavuşmamla dikiz aynasında yitip gitmişti. Öğle sonunun huzur veren dinginliği ise şehrin durmaksızın akan gürültülü trafiğinde yavaş yavaş siliniyordu.

Bahadır Çapar
Ekim 2015, Adana

 yazının sonu | yazının 1. kısmını göster