Uç Tarponcuk Uç!..

Ufak tefek her hayvanatı canından bezdiren azgınların üzerineydi seferim.

2013 sonuna doğru soğuk geçeceğini sandığım kış henüz gelmemişken son kez çıkıyordum göle. 3 metrelik küçük kayağımın pratikliğine güvenerek yalın kürek, yek olta kıyıdaydım işte… Olta dediysem de birçok oltacının deneyimleyip bilmediği uçurma takımımdı kayağımın boyunca uzanan. Bir başınalığın harikalığıydı şimdi kıyıda çarçabuk hazırlanan bu adamın yaşadığı emin olun. Yıllanmış oltacılığımın tükenmeyen hevesi ile nicedir uğraşıp hemen her sefer yeni keşiflerle ustalaştığım kürekçiliğimin uçurma becerilerimle kucaklaşacağı o en güzel günün şahidi olacaktı 100’lük Tarponcuk (1).

Güneyden esen ılık rüzgârın küçük dalgalarıyla çıktığım göl yine de mülayim, gün pek güzeldi. İlk birkaç kürek vuruşu ile uzaklaştığım kıyının ardındaki ormandı bir süre seyreylediğim. Gün benimdi işte. Her bir vuruşla kayarken gölümün saklı haliçlerine, ağzıbüyüklerin (2) yatağını arıyordum özenli bir sessizlikle. Yüzeyde uçuşan böcü börtüye sormaktı niyetim uçuracağım yemin cinsini ve bu sulardaki moda rengini. Ne de olsa onlar safından yürüyordum kasnaların (2) üstüne. Yaz boyunca azgınca beslenen, her fırsatta tepelerine çöküp –ufak tefek her hayvanatı canından– bezdiren ağzıbüyüklere karşı sıkı bir müttefiktim – şimdi uçuşarak başımda halelenen bu vızıltılı alaylara.

İlk oynağı gördüğüm yerdi yıkık çamın kapadığı ince koy. Sazlar arasından sıçrayarak ardı sıra gezinen kara sırtlı gölgelerden kaçınan dubaralar (3) korku ve telaşın mavi-yeşil resmini çiziyordu yüzey suyuna. Durdum. Küreği usulca yatırıp kamışı kavradığımda biraz da akarak yaklaştığım sazlık kıyı, yemlikler için iyi bir sığınak, pullu avcılar içinse verimli bir avlaktı esasen. Evvelki yıllardan bilip her kürek seferimde uğramayı sevdiğim bu küçük koy, yalıçapkınlarından, gri balıkçıllara kadar benden usta nice balıkçının daha bilip arada bir yokladığı uzak ve yaban bir köşesiydi Seyhan’ımın.

Atkı misinasının ucundaki yemi yağlarken kayağın altından enkaz suyuna sızan iki karaltı bu sahnenin olası kabadayıları olabilir miydi?

Korkusuz yüzüşleri ile yakınımda gezinen bu balıkların aradığı açlıklarını giderecek taze lokmalardı belki ama sanki ufak tefek kanatlılara ya da ince gambusyalara tenezül etmeyecek kadar azametliydiler. Kolayca ağızlayacakları ancak aynı kolaylıkta da gevrek dudaklarından kurtulabilecek küçük bir sinek taklidi yetmezdi zannımca; fazlasını sunabilmeli, akıllarını daha ilk atışta çelebilmeliydim burunlarının ucuna konduracağımla. Güz sonunda hâlâ fevri ve kanları deliyken yemi irileştirip, eylülün sonundan beri görmedikleri cırlavuklara (4) yahut soğuyan havanın tükettiği atmaca güvelerine öykünen irice bir yemlik onları tek bakışta kandırabilirdi elbet.

Misinanın düğümünü yemin iğne gözüne oturttuğum o an kaynayıp kırışmıştı sazlık yanındaki dar açıklığın gölgeli yüzü. Vakti geldi, dedim içimden.

Haydi Çapar, haydi!
Bir, iki ve üç. Dikkat et! Kayağın müştemilatına takmadan sal ipi elinden…
Usulca sal ki uçsun yemin, ağzı açık bakakalmış o büyük ağzıbüyüklerin üzerinden – de düşsün suya dermanı kalmamış bir böcek gibi.
Azgınların az berisinde oyalansın – sazlarla gölgelenmiş su yüzünde.

Uçtu florışıltılı yeşil ipim. Uçup gitti avucumda biriktirdiğim üç beş atımlık halka boyunca. İpim bitip tam suya kavuşacakken yemim savrulup yükseldi göğe. Öyle böyle değil yalnız bu yükseliş. Ardı açık ve esintisiz bir kıyıda bile kimi vakit bu kadar temiz uçurmak zorken böylesine iri yemleri, kamışımdan kısa bir kayağın üzerinde oturarak ipi temizce serip yemi son kertede suyla buluşturmak şımartıcıydı basbayağı. Yem apansız düşmekten ziyade aheste uçan bir böcek gibi kondu sanki suya. Umduğum yerin az daha berisine kondurmuştum yemi ya ziyanı yoktu çok fazla: Ha bir metre ileri, ha bir geri farketmezdi böylesine doğal bir konduruşun sonunda. Farketmedi de…

Yıllardır “fly balıkçılığı” gibi uyduruk ve zorlama bir tanımlamayla söze başlayıp “uçurma oltacılığını” anlatmamı isteyenlere ilkin acelecilikten uzak ve telaştan muaf bir disiplinden bahsettiğimizi bilin, diyerek söze başlamam elbette boşuna değildi. Kayak ile oltacılıkta da mevzu uçurma ise hız fizikten ziyade düşünsel yanda daha önemliydi. Denge üzerine kurulu bir sahnede fevri tavırlar ve yüksek heyecan olası bir başarılı yakalayışı sabote edecek sakarlıklara davetiye çıkarmak anlamına gelirken gözetilecek dengenin fiziken olduğu kadar ruhen de sağlanması durumunda net bir alan algısı kazanılabileceğini çoktan öğrenmiştim. Bu işte hızın önemli olduğu yegâne bölüm sahne dinamiklerinin değerlendirilmesi ile ilgili olanıdır. Zira meseleyi kavramış bir uçurma oltacısının acelecilikten uzak ve aheste tavırlarla sürdürdüğü her bir fiziksel faaliyetin arka planında üzerinde yem uçurduğu dinamik ortamın temel değişkenlerini çabucak algılayarak bunları süratle değerlendirebilme mahareti yatar. Oltacının bu konudaki odak aralığını belirleyen görme, düşünme ve yorumlama hızı; başta yer tespiti ve yem tercihinin doğruluğuna etki ederek hedeflenen balığın eldesindeki en önemli mücadele enstrümanlarını oluşturan ip ve kamışın hatasız manevralar ve gecikmesiz tepkilerle doğal bir salınımın usulluğu içinde kullanımını mümkün kılar. Sonuç ise olağan hızda süreduran yinelemeli bir dizi teknik hareketin ardından gelişen olağan üstü ve alt yazısız bir aksiyondur. Tıpkı o gün, takip eden birkaç saat içerisinde yapıp yaşadığım türden tatminkâr bir macera.

Her bir kürek vuruşumla kıyı boyunda serpilmiş şu yarım asırlık çamlığın salınan gölgelerinden dal dal, ibre ibre sıyrılarak haliç girişinin pırıltılı açıklığına doğru kayarken uçurmanın hazzı ile yarılanmış bu gün yeterdi bana. Termosta kalan son bir bardak kahvenin tatlı-acı tadında izledim henüz terkettiğim sazlığa yerleşen cüce balabanı, önleri sıra kaydığım iki küçük ak balıkçılı. Nehirden denize, diyerek anlattıklarımı dinlemeye hevesli olanlara layık bir seferin hazzına böylesine ermişken, yaşadıklarımın pek azını dillendiren bir günceyle kürek suyunda sürdüğüm keyfi okuyucularıma paylamalıydım biraz da.

Daha ne olsa diye düşündüm de, daha ne olsundu ki. Kayak üstünde uçurmak ve ağzıbüyükleri azdırmak, kandırmak, pek azını tutup çokcasını kaçırmak, salmak… Uç Tarponcuk uç!…