Başka bir deniz | 2. bölüm

Yer açın bana, deyişimi kaçı duyabilmişti bilmiyorum ama ipe dayanmaktan son anda ve bir kez daha vazgeçen balığın sancak tarafına basmasıyla iyice daraldığını anladığımda, sağımda solumda toplanan tayfaya aldırmaksızın güverteye inen merdivenlere yönelmiştim. Parmak arası terlik şaklamaları ve uğultulu bir itiş kakışla başüstünden alt güverteye akan bu heyecan dalgasına kapıldığımda kâh omuzlarımdan kâh belimden kavrayan tayfanın gayreti ile 6 basamaklı merdivenden güverteye nasıl indiğimi anlamamıştım bile… Belli ki balık ıstırapsız yüzebildiği tek yöne, yüzeye yönelmiş; belki de daha gençken ve henüz derinleri bu kadar sevmemişken lacivert ensesinde harelenen güneşin ılıklığında nice sardalyayı kovalayıp, nice uskumruyu kıstırdığı korkusuz zamanlara özlemle son kez gayretlenip aydınlığa doğru kuyruk vurmaya başlamıştı yine.

Kimbilir, belki de denizin altında bulamadığı rakibini bir de yüzünde aramak istemiş ve beni görmek için vermişti bu son gayreti. Tamam, dediğim an işte o andı: Heyecanı çoktan kaygıya dönüp cesaretini mavide yitiren balık, –sırtıyla kabaran suyu alnıyla yararak– tıpkı onu oltaya düşüren ilk hamlesinin yorgun bir tekrarıyla sudan fırladığında sona geldiğimizi anlamıştım. Hafifçe yan dönerek kuyruğu sudan kesilmeksizin tekrar yüzeye çarpan koca bedeniyle az önce yarattığı dalgaların köpüğünde öylece debelenirken, nasıl olup da şimdi yüzecek gücü, dalacak dermanı bulamadığının şaşkınlığını yaşıyor gibiydi. Oysa son gayretini, evvelce düşüp hiç bilmediği şu aczin esaretinden kurtulmak ümidiyle solungaçlarının her bir yaprağını havayla doldurup doya doya soluyamayacağı bu tuhaf boşluk içerisinde yüzmeye çabalayarak harcamıştı.

-Hazırlan o zaman. Az sonra bordaya yaklaştırdığımda tek fırsatın olacak; tam kulağının gerisindeki kanadının üzerine doğru atmaya çalış. Sonra balık dalacak fakat onu yeniden çektiğimde bu kez Caner’le kuyruğuna sapanı vurursunuz…

Bir gün evvel elde olan malzemelerle nasıl bir zıpkın yapabileceğimiz üzerine İdris’le konuşmuş, –yıllarca alamanaların rutubetli ambarlarında çalışıp makine dairelerinde yatıp kalkmış bu denizci sayesinde– iş görür bir tane de yapmayı başarmıştık. Elbette balığın görünen bir kulağı yahut kanadı yoktu ama; zanaatkâr bir balıkçının balık anatomisine dair doğaçlamalarla zenginleşmiş lügatinde söylediklerimin bilindik, açık ve anlaşılır karşılıkları vardı. Her hâlükârda birbirimizi anlıyor, aynı dili konuşuyorduk ya; solungaç’a kulak yahut yüzgeç’e kanat demenin dile ziyanı yoktu.

Olmuştu. Balık vurulmuş ve son gücünü can havliyle dayandığı karinadan tekneyi itmek için nafile harcamıştı. Sanki o an her şey bitmiş gibiydi.

Sonra mı? …