Başka bir deniz | 1. bölüm

…  yorulacaktı da.
Onlarca kilonun üzerine çıkmış sabit bir metalik direnci dakikalarca kifayetsiz kılarak bir ucundan yüzlerce kulaç çektiği şu olta ipinden önce diğer ucundaki oltacının iradesini kırabilmek kolay mıydı bir balık için? Aralarında işleyen yağlı rondelalardan cırlayarak derman dileyen 6 sıkı çelik pula kuyruk direrken, kolçağının her bir turunda itina ile tornalanmış her bir çelik dişlisini sanki etine biraz daha geçiren olta makinesini dağıtmadan ve boğazını daha da sıkıp onu soluksuz bırakırcasına daralan porselen yüzüklü çelik kılavuzları paralayıp her asılışında yağdan köpürmüş sırtında âdeta şaklayan şu kara kamışı kırmadan tenha derinliklere inmeyi, lacivert kuytulukların serinliklerinde nefeslenip Akdeniz’in esenliğinde hür kalmayı becerebilir miydi artık?

Makara yine sustuğunda, o ana kadar darbeleriyle sarsılıp vuruntularını saydığım varlık ölü bir ağırlığa dönüşüvermişti. Oltanın sudaki ucunda yaşanan hengâmenin başüstünde kopardığı tüm gürültü aniden sona erip her telaş altımızdaki derinliklere aheste gömülürken, balık olduğu yerde durararak sanki bir şeylerden vazgeçer gibiydi. Her şey daha bir sessizleşirken etrafımdaki tayfa da değişimi fark edip yakınıma inmiş; ama yüzümde hissettiğim ince esinti, tuz ve terden ağırlaşan havayı dağıtmaya yine de yetmemişti. Üzerindeki hareketsizleşmiş ağırlıkla öylece ve iki büklüm duran kamışın sadece ucu canlıydı. Kamışın en ucu bir karışlık mesafe içerisinde düzenli bir ritimle inip kalkıyor, son kılavuzdan taşan porselenin sırlı kaplaması ise her kalkışında adeta bir sonraki eylemin sinyalini verircesine ışıldıyordu.

Balığı neredeyse bir kol boyu yukarı çekip artık tükenen nefesimi verirken kamışı hızla aşağı indirmiş, bu esnada olta bedenindeki kısa süreli hafiflemeden istifade ile kolçağa davranıp var gücümle çevirmeye başlamıştım. Her defasında tek bir derin nefes alarak balık yeniden huysuzlanana kadar bu hareket dizisini yinelemekten başka bir şey de gelmezdi zaten elimden. Çabuk davranmalı, makarayı hızla doldurarak balığın bu tükenme anını bir an önce lehime çevirebilmeliydim. 20-30 kulaç ipi bir çırpıda sudan toplamıştım toplamasına ama bu yüksek eforlu kaldırış ve aceleyle sarışlar neredeyse kollarımı tüketmiş, iyiden iyiye terleyen avuçlarım karıncalanıp hissizleşmişti. Teknenin başındaki yüksek küpeşteye dayadığım bacağım istemsiz şekilde kasılarak titremeye başladığında kollarım çoktan tükenmiş ve sanki giderek ağırlaşan kamışı dikerek belime bindirmekten başka çarem kalmamış gibiydi. Tanrı biliyor ya sesim çıkmaz olunca tedirgin olup aşağı inen kaptan bir süredir başüstünde dikilmiş mücadelemi izliyor, arada bir köprüye bağırarak manevra isteklerimi yanı başımdan yaptırıyordu. Sonunda heyecanına yenilip dayanamadı:

-Usta, ver de az ben sarayım. Ter içinde kaldın daaaa, haydi…

İlk haykıran Güney oldu: Göründü, göründü!
Ve sonra diğerleri sırayla bağrışmaya, birbirilerinin omuzları üzerinden uzanarak bu müthiş mücadelenin diğer tarafını görme hevesiyle yanı başımdan küpeşteye yaslanmaya başlamışlardı. Durun, diyebildim zor bela. Durun! Daha iş bitmedi!

Adamlar, bu deliksiz ve dikişsiz mavi atlasta daireler çizerek yüzen ve sırtında harelenen ışıklarla ağır ağır yüzeye yönelen gümüşi gövdenin netliğine aldanarak balığı sığda sanıyor, baktıkları lekesiz, nirengisiz maviliğin derinliğini belli ki kavrayamıyordu. Derinlik algısını zorlayan bu dipsiz sularda bir başına yüzen şu balık, belli ki yerde yürüyen bir bedenden ummana bakan acemi gözlerin mesafeyi anlamasına yetmiyordu. Oysa daha 20 kulaca yakın ipim sudaydı. Her an her şey değişebilir, diye düşünürken, küpeşteye yaslanan onca tayfanın heyecanı sanki az sonra suya karışıp doğruca balığa geçecekti. Son turun ilk deparı resmen yumruk gibi inmişti mideme. Güya bu tip kaçış hamlelerini bilip bekliyordum ama, balık, bir yudumluk tatlı suyun rehavetine düşüp yumuşayan karnımı görmüşçesine nasıl da punduna getirip yapmıştı hamlesini. Kamış, kilitlenmiş ellerimi bileklerimden sökercesine çekilmiş ve karnıma yasladığım sapından sağlam bir darbe yemiştim. Yeni yeni soğuyan makara öyle bir dönüyordu ki az evvel üzerine döktürdüğüm su incecik zerreler hâlinde havaya yayılıyor, âdeta dalgalanarak cırlayan makaranın yörüngesinde uçuşuyordu. Elimi ambreyaj kapağına atıp son bir ayarla makarayı biraz daha sertleştirirken, başkaca yolum kalmadığını düşünerek kendimi telkine çalışsam da balığın artık takımı koparıp kurtulabileceğini biliyordum. Zira verdiğim bu son ayar, ipin sınırlarını aşacak düzeyde direnç mekanizmasını sertleştirdiğinden agresif akışlar ve sarsıntılı duraklarla ateşlenen makara, kamışın ucunu vurdurarak kulaç kulaç ip sağıyor, balıktan ziyade benim tahammülümü zorlayan oltayı diremeyeyse neredeyse güç yetiremiyordum. Oltayı tutmanın ızdıraplı ve can yakıcı hâle geldiği işte o an bunun üç haneli bir orkinos olduğuna yemin edebilirdim. Ya takımı salacak ve beş, bilemediniz on dakika sonra gönül rızası ile olta bedenine bıçağı çalacaktım ya da balığın çaldığı ipi geri toplamak için kollarımda ve bacaklarımda her ne kaldı ise onunla kamışa asılıp üç beş dakika daha kolçağı sararak benden önce tükenmesini umacaktım. Ama, suya akan ipi gördükçe gideni toplamayı artık gözüm kesmiyordu.

Bahadır Çapar
Haziran 2016, Açık denizler

1. bölümün sonu | yazının 2. bölümünü göster