100’lük Levrek! Hem de Kıyıdan

Önceki hafta sonu yaşadığım talihsizliklerle dolu olta macerası bir anda hayatı idame şartlarını gerektiren nitelikli bir kurtarma operasyonuna dönüşmüştü. Aracımın lastiklerini kesilmiş olarak bulduğum o meradan ayrılırken, umduğum oncasına karşın hissettiklerim mutluluk olmadığı gibi yeni hafta başında ihtiyacını duyduğum moral açığını kapatmanın bir yolunu bulmalıydım.

Anlayacağınız; durumum aslında umutsuz gibiydi, sanki yanlış zamanda gelmiş, üstelik olmayan balığı düşlüyordum. Ama geri dönemezdim ve akşam üzerine kadar hayli zamanım vardı. Hem ne zaman deniz benden yanaydı ki…

İlk atışlarım suyun yüzeyden itibaren ilk yarım metrelik kısmında aksiyon sergileyen yalpa kanatlı hafif dalıcılarlaydı. Meranın güney yönünde kıyının yaklaşık 15 metre önünde ki kayalığı gözüme kestirerek mükerrer atışlarla ilerledim. Kayalığa yaklaştığımda oldukça düşük devirle sardığım hâlde voblerden gelen ilişken uyarısını (yüzeye yakın taşlara sürtmesinden kaynaklanan sarsıntıları) dikkate alarak en sarhoşundan ilk yüzer-gezer (WTD aksiyonlu) vobleri takıma koştum. Üçüncü atışta henüz yemi izlemeye geçmemiştim ki aniden gerilerek geriye doğru inanılmaz sık ama bir o kadar sert asılışlarıyla bu kayalık benim diyen orfozu yakaladığımı anlamıştım.

Bir ara uzaktan açık geçen tankerlere takıldım. Dümen suyunda gezinen onca kuzuyu düşleyerek bir yanı altın ışıltılarıyla göz alan diğer yanıysa iri dalgalarıyla dimağ açan şu engin körfeze baktım. Bu kahve molası çok güzeldi. Fındık aromalı kahve ise orfoz üstüne fevkalade. Aynı yerde devam etmek olmazdı. Şimdi zorlukla denge kurabildiğim oynak iri taşlarla bezeli bu hattı aşmalı, ileride gözüme kestirdiğim buruna doğru kıyılamalıydım.

Burnun güney yakası açıktan lodosla güçlenen dalgaları alıyor, kuzey yakası ise kıyıya yan düşen dalgalarla yer yer karışıyordu. Rüzgârın dalga tepelerinden koparıp savurduğu tuzlu su damlacıklarıyla bulanan güneş gözlüğümü habire temizlemekten bıkkın şekilde sırtımı güneye dönmüştüm. İlk atışta yem tam da istediğim yere düşmemişti ama iki dalga arasında ki geniş koridoru sağlı sollu yalpalarla arşınlıyor düzensiz bilek hareketleriyle verdiğim sıçrayışlara oldukça gerçekçi figürlerle yanıt veriyordu. Derken voblerin kuyruk suyu bir anda kabararak açıldı ve kocaman bir ağız hedeflediği noktadan yemi kaparak hızla dalışa geçti. Beyaz karnı ve gümüş donuyla aradığım ansızın gelmişti işte. Ağır hızda gösterilen bir filmi izlercesine kare kare tanık olduğum bu atak anı ambreyajın devreye girişiyle tekrar hızlandı. Hızla sağılan iple birlikte kolçak hareketine yanıt vermeyen Helicon, ambreyaj vidasını sıkmamla beklenen mesaisine başlamıştı. Balık hızla kıyıya paralel şekilde kuzeye yönelmiş birkaç kez yinelediğim tasmalamalarımla çılgına dönmüştü. Ambreyaj direncini biraz daha arttırmak için makaraya baktığımda istifli ipin yarım bobine düştüğünü ancak fark edebilmiştim. Ne zaman ve hangi aralıkta sağılmıştı anlamak zordu, ama şimdi sıra bendeydi ve kamışın kabiliyetine güvenerek ipimden emin şekilde asıldım. Balık hâlâ çok fevriydi ancak sanki yönünü çevirebilmiştim. Bir ara suda sırt verir gibi oldu fakat yeni bir fişekleme ardından yine yol… Yazmaktan ziyade yaşanılası bir mücadele ile sonunda balığı dize getirmiştim. Her ne kadar arada oldukça güçlü bastırışlar yapsa da belli ki tükenmek üzereydi. Bir de o anı bekler gibi üst üste gelen dalgaların attığı şu dayak olmasa çok daha incelikli kamış manevraları ve makine oyunları ile onu karşılayabilirdim elbet.

Önümde iki olasılık vardı: Ya suya girecektim –ki üzerinde durduğum yüksekçe noktadan levreğe ulaşmayı denemek suya girmek olarak değil de atlamak olarak adlandırılabilirdi– ya da hiç istemediğim hâlde kamış ve ipe güvenerek bu cüsseyi askıya alacaktım. İlk seçeneği derhâl eledim: Kendi dengemi bulmaya çalıştığım atlama anında hayvanı ürküterek kaçırma ihtimalim vardı ve bu olmasa dahi onca dalganın içinde onu yakalayarak ikimizi de güvenli şekilde tekrar kıyıya nasıl çıkaracaktım?